"Ik zat voor de TV, moe na een lange uitputtende dag. Langzaam viel ik in slaap, zittend in mijn stoel in het midden van mijn kamer. Geluiden en gevoelens vloeiden samen... de TV... het huis... maar ik hoorde voetstappen!

Er stond iemand aan de voordeur. I hoorde een kras en iemand rende weg... BOEM!!! De deur werd uit zijn scharnieren geblazen en landde bovenop me, alsof ze door de muur hadden gezien waar ik was.

Ik wist goed wie ze waren. De dagen zijn voorbij dat we ons afvroegen of er leven was buiten ons zonnestelsel.
We waren al gewend aan hen om ons heen.
We kregen een nieuwe beschaving, een nieuw leven en nieuwe vrienden.
Ondanks dat, raakte ik nooit het gevoel kwijt dat ze MIJ op een dag zouden meenemen, zoals ze al eerder met de anderen gedaan hadden. Er was uiteraard geen bewijs, maar ik wilde niet op die lijst komen: "spoorloos".

Ze probeerden me plat op de ground te leggen, maar ik begon tegen te stribbelen, wat eindigde toen ik een gigantische klap op mij hoofd kreeg.....
....Ik kwam weer bij in een auto.
Gelukkig, mijn ontvoerders hadden niet door dat ik wakker was. Ik begon te schreeuwen en te trappen, ik probeerde ze te raken, maar ik was doodsbang. Toen ik de bestuurder probeerde te wurgen verloor hij de controle over het stuur en reed de auto door de vangrail, en tot mijn schrik, in een diepe kloof. Ik had onmiddellijk spijt van wat ik gedaan had en realiseerde me dat ik binnen een paar seconden dood zou zijn.
De gedachte kwam bij me op dat als ik niet had tegengestribbeld, ik nog een tijdje had kunnen leven, alhoewel op een verre planeet....

....maar mijn gedachten werden onderbroken want, hoe belachelijk het ook mag klinken, de auto veranderde in een vliegende ruimteschip, compleet met enorm licht en een brullende motor. We vlogen de kloof uit en zo de ruimte in. Het enige dat ik kan herinneren is, dat we nog steeds hevig aan het vechten waren toen we gingen landen....
.....het was vreselijk. De botsing, de schok, splinters, lawaai, schreeuwen, een verpletterend geluid en alles werd vernietigd. Ik kroop uit het wrak en zag dat er een vreemde vloeistof uit de wezens bloedde, een erg stinkende vloeistof.

Ik zag iets dat er uitzag als een communiceertoestel. Het maakte vreemde geluiden, tsjilpen, een totaal onherkenbare kakofonie van geluiden. Ik kon er niet meer tegen en viel flauw....

....uren, dagen waren misschien voorbij gegaan toen iets het wrak pakte, het optilde, met mij nog steeds aan boord, en het naar een ongelooflijk walgelijke plek bracht. Het leek op een stortplaats.
Misschien dachten ze dat ik dood was. Ze gooiden mij eruit als een lappen pop, midden in het vuil, de afval en de rommel.
Ik was een vluchteling - was ik de enige??

Dat was het begin, zoals ik het me herinner."

Daniel White